ortabahar sokagi cocuklari

güzel  evimizi  nasıl  unuturum,  istanbul'u  bitiren  en  önemli  değisiklik  hiç  kuşkusuz  insanların  bahçelerinden  vazgeçip,  beton  kutuların  içine  tıkınmaları  ile  oldu,  böylece  ne  insanlik  kaldı,  ne  huzur   ve  ne  de  mutluluk,  1978  yılında  istanbul'a  gelince  istanbul'un  nüfusu  1  milyon  kadardı,  şimdi  ise  belki  de  15  milyondan  da  fazla,  her  ne  kadar  istanbul  nüfusu  o  kadar  artsa  da  insanlar  üst  üste yaşamak  zorunda  miydi,  yer  mi  yoktu  da  o  kadar  toprağın  içerisinde  topraksız  kaldık,  çevremizde  yabani  hayvan  ve  böcekleri  de  görmez  olduk,  ne  güzeldi  bahçemiz,  bir  değişik  dünya  idi,  tavus  kuşları,  tavuk ve horozumuz,  bir  zamanlar  kurt  köpeğimiz,  pazardan  aldığımız  sağlıksız  civcivler  öldüğünde  döktüğümüz  göz  yaslari,  kendinize  göre  bir  merasim  ile  bahçeye  gömmeler,  gece  ortaya  çıkan  bahçemizin  gizemli  sahipleri,  kirpi,  kaplumbağa,  ateş  böcekleri  ve  türlü  türlü  böcekler,  camekanın  tavanında  gezinen  kertenkeleler,  kovaladıkça  kuyruğunu  bırakıp  kaçmalar,  zaman  zaman  bahçemizde  konaklanan,  karga,  martı,  güvercin  ve  de  serçe,  tabi  ki  bir  de  fare,  karınca,  karafatmalar,  onları  da  unutmamak  lazım,  ha  bir  de  köstebek,  sabah  bakmışsın  bahçe  delik  deşik  olmus,  bizim  dönemimizde  çevrede  yılan  gören  de  olmus,  ben  görmedim,  ama  akrep  gördüm,  merdivenköy  tepesinde  saka  avları,  mahallenin  köpekleri  ile  kedi  avını  da  gördük,  o  nasıl  vahset  idi  öyle,  nasıl  da  acımasızca  baktım  olup  bitene,  şükür  direkt  katılmadım,  ama seyirci  oldum,  kedi  düşmanı  olan  sadece  bizim  mahallenin  köpekleri  de  degildi  ki,  bir  de  kardeşim  yusuf  vardı,  kedilerden  nefret  ederdi  oldum  olasi,  birkaçının  katili  oldu,  allah  çocukluğuna  versin  deyip  affetmesini  umarim

racism ruins lives

ırkçılık  son  zamanlarda  dünya'da  birçok  ülkede  çok  popüler  bir  gorüş,  zaman  zaman  biz  de  az  da  olsa  nasibimizi  aldik,  ama  dünya'da  insanlığa  hizmet  etmek  olan,  herkese  yardım  etmeyi  kendine  görev  saymıs  olan  rahmetli  babamın  başına  gelmis  hayatımızda  zor  bir  dönem  teşkil  etmekte  ırkçılık,  babam  1979  yılında  Belçika'da  bir  türk  kahvesinde  arkadaşları  ile  sohbet  edip  çayını  yudumlarken, kahvehane ırkçı  flamanlar  tarafından  taranmış  ve  ağır  bir  sekilde  yaralanmıştır,  uzun  ve  tehlikeli  ameliyatlar  sonucunda  yaklaşık  bir  ay  kadar  hastahanede  birkaç  ameliyat  olup  sağlığına  zor  da  olsa  kavuşmus,  hala  sırtındaki  ameliyat  izini  hayal  meyal  hatırlarım,  akrabalarımızdan  olan  sevgili  songül  abla  yine  belçika'da  bir  bankta  kitap  okurken,  gözü  dönmüs  bir  saldırgan  tarafindan  vurulmus,  hayatta  kalmayı  başarmış  olsa  da  saldırganın  yine  bir  zenci  bayan  tarafindan  gezdirilen  kücük  belçikalı  çocuğun  ölümüne  sebep  vermistir,  insanlar  nedense  aynı  soydan  geldiğimizi,  herkesin  farklı  inançları  olabilecegini  kabullenmek  istememekte  nedense,  insallah  insanlar  günün  birinde  hep  birlikte  bu  dünya'da  yasama  hakkımızın  olduğunu  ögrenir,  ve  barış  içerisinde  huzur  içerisinde  yaşariz

tatli aci gunleri ile universite hayatim

bakmayin  bu  kapı  önünün  bu  kadar  boş  olmasına,  normalde  bu  kapı  önü  ve  üniversite  bahçesi  çok  kalabalık  olur,  bu  fotoğrafı  kendim  bir  yaz  günü  ve  hafta  sonu  çekilmiştir,  5  yıl  boyunca  istanbul  üniversitesi  ingilizce  iktisat  bölümünde  okumama  rağmen  bizim  derslerimiz  amfimiz  hemen  ana  bahçenin  dışında  yer  alan  binamızda  verilmekteydi,  vize  ve  final  sınavlarımız  ise  merkez  binada  büyük  amfide  yapılırdı  ara  sıra  yemekhanede  yemek  icin  zaman  zaman  bu  kapıdan  hayranlıkla  geçerdik,  bu  kapının  yapımıda  da  yakın  arkadaşım  Murat  Anet'in  dedesi  çalışmış,  hatta  soyismi  aslında  anıt  olarak  kayıt  yapılması  talep  edilmiş  ama  yanlışlıkla  soyisim  Anet  olarak  kayıt  edilmiş.

dekanlıkta,  Sasha  ve  arkadaşım  mehmet  perincek,  Mehmet Perinçek  bizim  ortabahar'dan  küçüğümüz  kendisi  İstanbul  Üniversitesi  Tarih  üzerinde  araştırma  uzmanı  ve  zaman  zaman  Rusya'da  da  görev  aldığı  için  kendisiyle  Rusya'da  bulunduğumuz  dönemlerde  sık  sık  görüşürüz,  ne  yazık  ki  şu  anda  silahlı  örgüt  kurmaktan  dolayı  Silivri  hapishanede  yatmakta,  inşallah  en  kısa  zamanda  özgürlüğe  kavuşur,  Mehmet  burada  bana  dekanlığı  gezdiriyor.

insan gorev secmez ve verilen her gorevi ustlenirse gun gecer ama yerinde sayar

üniversite  okudun  da  ne  oldu  sanki  kapı  gibi  diploma  olunca  insanların  sana  saygıları  bir  kat  artacak,  çevren  olmadıkça,  olan  çevrenden  de  faydalanmadıkça  sana  sahiplenen  olmayacakmış, neymiş  ben kendi  ayaklarımın  üzerinde  duracağım  ve  hayatıma  kendim  yön  vereceğim,  bana  görev  veren  her  patrona  saygı  duydum,  her  müdürüme  ne  olduğunu  umursamadan  tanıdım  emri  altına  girdim,  ben  patron  olup  müdür  olunca,  altımda  çalışan  insanları  ezmeden  sevdim,  iş  arkadaşlarının  hep  birbirlerine  destek  olacaklarına  inandım,  ama  baktım  kaç  yıl  gecti  yaş  gecti,  insan  oğlu  her  geçen  gün  daha  da  ezdi,  olduğum  yerden  tepeye  çıkamadan  alaşagı   yuvarlandım,  zaman  oldu  dönercilik  bile  yaptık,  hic  utanmadım  yaptığım  işten,  ama  başkasının  dalga  konusu  olduğumu  hep  hissettim,  allah  adaletinden  şüphe  duydum,  yine  de  gururumu  korumaya  çalıştım,  kim  ne  derse  desin  ben  doğruyu  buldum, 

spor ve ben

sporu  hep  sevdim,  kendi  çapımda  oldukça  da  başarılı  oldum,  her  ne  spor  yaptıysam  hep  iyilerden  oldum,  ama  çok  mu  iyi  derseniz,  o  kadar  da  değil,  ama  kendime  has  özelliklerim  ile  herkesi  hayran  bıraktım,  oldukça  hızlı  ve  hırslıyım,  iyi  sıçrar,  beynim  ile  oyunu  yönlendiririm,  birçok  arkadaşımız  profesyonel  sporcu  olurken,  ben  hep  amatör  ruha  ait  hissettim  kendimi,  herkesin  kafayla  çıktıgı  topa  ben  ayaklarımla  çıkar  topu  havada  istop  eder  yere  indirirdim,  iyi  de  bir  sıçraçıcıyım,  neredeyse  boyum  yüksekliğindeki  engelleri  ellerimi  kullanmadan  aşar,  kanatlanırdım,  ama  bu  eskilerde  kaldı,  yaptığım  sporlara  gelince,  futbol,  basketbol,  voleybol,  masa  tenisi,  büyük  tenis,  buz  pateni, su  altı  dalgıçlıgı,  rollerblade,  koşu,   

futbolda  adam  geçer  top  geçmezlerdenim,  beni  geçme  şansına  sahip  olan  azdır,  hatta  bir  gün  galatasaray'da  da  yıllarca  top  oynamış  mahallemizin  abilerinden  şükrü  abi  ile  karşılıklı  oynarken  beni  bir  türlü  geçemeyince,  benim  için   "bunu  bir  türlü  geçemiyorum  demiştir"  şaşkınlıkla,  bu  benim  için  gurur  vesilesi  olmuştur,  benim  oynadığım  takımda  oynayanlar   hemen  hemen  hiç  yenilmemişlerdir,  tabi  abartmadan  söylemek  gerekir  ki,  oynadığımız  saha  ebatları  minyatür,  veya  yarı  nizami  sahalardır

Fenerbahcem tek sevgilim

Yıllar  önceydi,  o zamanlar  daha  futbol  ile  yeni  yeni  haşır  neşir  oluyoruz,  Belçika'da  Anvers'te  yaşarken,  sevgili  Rıza  dayım  bizi  Belçika'da  ziyarete  geliyor,  ve  biz  3  erkek  kardeş  olarak  bizlere  birer  tane  forma  hediye  ediyor,  abime  galatasaray,  kardeşime  fenerbahçe  bana  ise  beşiktas  forması  düşüyor,  dedim  ya  daha  futbol  ile  yeni  yeni  haşır  neşir  oluyoruz,  futbol  ile  az  cok  aşina  olan  bir  arkadaşıma  o  yılın  şampiyonu  kim  diye  sorunca,  fenerbahçe  cevabı  aldim,  o  dönemlerde  trabzonspor  liglerin  tozunu  atmakta,  o  yıl  fenerbahçe  aradan  bir  şampiyonluk  kapmış,  ben  hemen  biraz  da  baskı  ile  kardeşim  Yusuf'tan  Fenerbahçe  formasını  aldım,  ve  o  gün  bugündür  Fenerbahçe'yi  tutuyorum,  hep  futbolu  sevdim,  fenerbahçe  aşkı  hiç  bitmedi,  ama  zamanla  futbolun  kapitalist  yüzü  beni  futbola  olduğu  gibi  fenerbahçe'ye  daha  soğuk  bakmama  neden  oldu,  eskiden  her  hangi  bir  spor  yayını  olunca  televizyon  önünden  gitmeyen,  hatta  1982  olimpiyadı  oynanırken  1  ay  boyunca  evden  çıkmayan  ben  artık  sadece  skorları  öğrenmekle  yetinmeye  başladım,  dönem  dönem  fenerbahçe  albümü  yaptım,  hala  birkaç  tanesi  tarafımdan  saklanmakta,  maçlara  çok  fazla  gidemiyordum  maddi  imkansızlıklardan,  ama  zaman  zaman  fenerbahçe  kalamış  tesislerine  gider  fenerbahçe  takımın  yaptıgı  antrenmanları  takip  ederdim,  tabi  o  zamanlar  saha  daha  toprak  idi,  ve  kalamışta  amatör  maçlar  da  oynanıyordu,  zamanla  kalamiş  tesisleri  büyüdü  büyüdü  ve  tabi  ki  de  güzelleşti,  a-takım  samandıra'ya  tasındı,  simdi  ise  hemen  yanında  da  topraktan  girdiğim  mütevazi  evin  bitmesini  bekliyorum,  bittikten  sonra  belki  yine  eskisi  gibi  antremanları  izlemeyi  sürdüreceğim,  takım  sponsor  anlaşmaları  ile  amatör  branslarda  da  oldukça  iddialı  oldu  fenerbahçe,  basketbol  erkek  ve  bayan  takımları  son  10  yılın  başarılı  takımları,  erkek  voleybol  takımı  zaman  zaman  şampiyon  oluyor,  keza  bayanlarda  da,  üstelik  bu  yıl  büyük  bir  başarı  gösterip  dünya  şampiyonu  olma  başarısı  gösterdiler,  atletizm,  yüzme,  boks,  masa  tenisi  hepsi  türkiye'de  oldugu  gibi  avrupa'da  da  iddialı,  başarıların   devamını  diliyorum,  ama  bilmenizi  istediğim  bir  hussus  var,  sporu  hiç  bir  zaman  alay  konusu  yapmadım,  ha  yukarıdaki  gazete  ilanı,  o  kadar  da  olsun,  benim  de  naklen  seyrettiğim,  üstelik  moskova  galatasaray   derneği  lokalinde  seyrettiğim  bu  maçı  unutmak  mümkün  mü,

ilginç  bir  anım  ise  şöyle,  fenerbahçe  ali  şen  başkanlığında  ligin  tozunu  toprağını  atmakta,  o yıl  ne  kupa  varsa  hepsini  alıyor,  baktım  ali  şen  arabasının  arka  koltuğunda  stada  gidiyor,  kucağında   türkiye  kupası,  daldım  pencereden  içeri  ve  müsadenizle  kupaya  bir  dokunayım  deyip  dokundum,  nasıl  bilebilirdim  ki  daha  30  yıl  aynı  kupaya  degme  şansımızın  olmayacağını, 

ortabahar'in genc cenazeleri

çoğu  orta  yaşa  gelmeden  mahallemize  ve  dünya'ya  veda  ettiler,  inşallah  dünya'da  bulamadiklari  mutluluğu  cennette  yaşiyorlardir, 

rus'un turk nefreti

sibirya'da  bulunurken  bir  sergide  gordugum  mamut  disinden  oyma  yapilan  bu  figurde  Rus'un  Turk  nefreti  acikca  gorulmekte,  dev  Rus  askerin  elinde  caresiz  Osmanli  sultani, 

meshur  sultan'a  mektupta,  savas  sonrasi  rus  kazaklari  sultana  hayali  mektup  ile  dalga  konusu  etmekte

resim  cok  belirgin  olmadigi  icin  burada  aciklama  yapmak  zorundayim,  ne  yazik  ki  bu  cekimi  yaptigim  zaman  fotograf  makinam  yanimda  olmadigi  icin  telefon  ile  cekim  yapmak  zorunda  kaldim,  sergilenen  obje  ittilaf  guclerini  temsil  etmekte,  ve  burada  osmanli  sultani  asagiliyici  bir  sekilde  bir  kopek  olarak  temsil  edilmis,  ne  yazik  ki  o  donemlerde  osmanli  cok  asagilayici  sekilde  temsil  edilmekte,  ve  bunun  gibi  benzerlik  gosteren  neseneler  yukarida  da  gorulebilinir,  sergilenen  yer  rus  tarih  muzesi,  geziyi  arkadasim  tarih  arastirmacisi  mehmet  perincek  ile  birlikte  gerceklestirdim, onculugumde yapilan   bu  gezide  mehmet  perincek  kendisine  faydali  olacak  eserler  gormesi  de  benim  tarafimdan  ayrica  gurur  verici  bir  durum,